Dromen

Lege snelwegen, avondklok, hele dagen Teams vergaderingen, nauwelijks bezoek mogen ontvangen, afgebroken buitenlandstage voor Marijn, afgelaste buitenlandse schoolreis voor Sander
Mei 2021 zat ik akelig dicht tegen een burn-out aan. Ik was al sinds maart 2020 thuis aan het werken, en had nauwelijks nog fysiek contact met collega's. Het praatje bij de koffieapparaat, even kort overleggen, zeuren over voetbal op maandagochtend: je doet het niet zo makkelijk in een Teams vergadering met 10 anderen.

Terwijl Nicolette extreem lange dagen maakte bij GGD en haar bijdrage leverde aan de Coronabestrijding en veel mensen zag, Marijn toch nog stage kon lopen en ook af en toe lessen had (en ondertussen de regels voor bezoek  "losjes" interpreteerde). En ook Sander kwam nog eens buiten en zag zijn klasgenoten tijdens fysiek les omdat hij in zijn examenjaar zat. En ik? Ik liep in de tussentijd elke ochtend met een kopje koffie naar boven en ging maar weer achter het beeldscherm zitten en proberen enthousiast de 352ste Teams vergadering te volgen zonder iemand fysiek te spreken. Wat was het nut eigenlijk?

Ondertussen was ik begonnen aan een nieuw project: Vervanging en Renovatie van de Brienenoordbruggen. Een enorm leuk project, maar wel eentje die al in de hoogste versnelling zat en waar ik met een enorme informatieachterstand aan begon. En dan merk je dat dat met op afstand werken bijna niet in te halen is. Even een korte toelichting van een collega tijdens een overleg of lunch is er niet bij. Ik raakte steeds verder achterop in plaats van in te lopen. Ik zag steeds meer op tegen weer een nieuwe week.

Toen ik na een heerlijk weekendje weg naar Terschelling op maandag een beklemmend gevoel kreeg bij de gedachte weer aan de eindeloze reeks overleggen te moeten beginnen, was het tijd om hard aan de noodrem te trekken. Nog diezelfde dag maakte mijn teamleider ruimte voor mij voor een goed gesprek. Een van de uitkomsten was om met een coach te gaan praten over waarom ik dit alles zo ervoer. Want op het project vond niemand het gek dat ik nog niet alles wist. Had ik last van mijn eigen lat die zo hoog lag?

En die coach stelde dus die bewuste vraag: Waar zie jij jezelf over 10 jaar en wat is daar over vijf jaar voor nodig? En wat moet je daar nu voor veranderen?

Antwoord op die vraag was voor mij al snel duidelijk: Over 10 jaar wil ik terugkeren naar Nederland na een jaar of vijf in het buitenland te hebben gewerkt. Dus over vijf jaar wil ik vertrekken naar het buitenland en daar moet ik nu voor gaan kijken waar ik naar toe wil, hoe ik dat met werk regel. En wil Nicolette dat eigenlijk wel? En gaan de kinderen mee? Willen ze überhaupt mee?  En hoe zit het dan met het huis? En wat doe ik dan met die droomauto die ik net een paar weken heb?

Het was een droom van mij. Een droom die ik altijd heb gehad. Een droom die ook nog een paar keer is uitgekomen: Singapore, Thailand en Sint Maarten. Maar ook een droom die ik graag nog een keer wilde beleven.

Toen ik het met Nicolette hierover had, werd ze meteen enthousiast! "Gaaf idee, dat gaan we proberen te doen!". Dus in 2026 zouden we vertrekken. Waar naar toe was ook al vrij snel duidelijk: Caribisch gebied had ons beider hart gestolen sinds onze tijd op Sint Maarten (of waren het de roze wolken van toen?). 

Vanaf dat moment veranderde het Dromen in Durven...