Durven

Dromen is nog lekker veilig. Alles kan en overal is een oplossing voor. Maar zo werkt het in de echte wereld niet. Het betekent keuzes maken en zekerheden opgeven. En dat voor iemand die risicomanager is!!!

Na de beslissing om de droom proberen uit te laten komen, gingen we nadenken waar we beslissingen over moeten nemen. Wat doen we met het huis? Gaan de kinderen mee? Zouden ze wel willen? Kunnen we ze met een gerust hart in Nederland laten? Welk eiland wordt het? Kunnen we werk vinden? Hoe zit het met belastingen, pensioen etc.?

Sander was op dat moment nog 17 jaar en zat in de examenklas van het VMBO en Marijn was in het laatste jaar van zijn MBO opleiding. Dus om te zeggen dat ze op korte tijd zelfstandig zouden zijn ... nou nee. Maar ze meenemen naar de Antillen ... hoeveel we ook van ze houden, het was wel duidelijk dat we met z'n tweeën wilden gaan. Gelukkig hadden we nog even om ze voor te bereiden op hun zelfstandigheid. Dus dat lieten we maar even rusten. Onze droom hielden we nog even voor ons zelf.

Heel optimistisch was ons plan om op de bonnefooi naar een eiland te gaan (welke eiland wisten we nog niet) en daar op zoek te gaan naar een baan voor ons beiden. We hadden er alle vertrouwen in dat we binnen afzienbare tijd werk zouden vinden. En anders waren het zes mooie maanden geweest, zou Marijn zeggen. Dat was de deadline die we onszelf stelden: binnen zes maanden moesten we gesetteld zijn.

Maar soms haalt de werkelijkheid je in. In oktober 2022 zou ik een nieuw project moeten krijgen. Ik zat toen op de Renovatie van de Heinenoordtunnel om een collega te vervangen die met zwangerschapsverlof was. Zij zou in november weer aan de slag gaan, en ik was dus weer beschikbaar voor nieuwe projecten.

Ik wilde wel een project in de buurt, elke dag naar Barendrecht was toch best veel reistijd. Daar konden ze helaas niet aan voldoen. Het nieuwe project lag namelijk nog iets verder weg: namelijk zo'n 7800 km westelijker! Ze waren op zoek naar een Manager Projectbeheersing voor Caribisch Nederland. Weliswaar met standplaats Utrecht, maar toch. Rijkswaterstaat realiseert  namelijk voor en met het Openbaar Lichaam van Bonaire, St. Eustatius en Saba diverse projecten op het gebied van luchthavens, zeehavens en erosiebestrijding. Dat zou dus een perfecte manier zijn om alvast een netwerk op te bouwen voor een baan op één van de eilanden of nog beter: voor Rijkswaterstaat op de eilanden werken. Ik kon de grote glimlach dus niet onderdrukken toen ik gevraagd werd.

Ondertussen werkte Nicolette al enige tijd bij het RIVM om een nieuwe landelijke crisisorganisatie op te zetten te geven die bij een volgende pandemie ingezet kan worden, het LFI. En laten hier nu ook de bijzondere gemeenten Bonaire, Sint Eustatius en Saba en de drie landen Sint Maarten, Curaçao en Aruba bij aan sluiten. Ze zochten nog iemand die daar de contacten voor wilden leggen. Nicolette wist niet hoe snel ze haar hand moest opsteken.

En zo werkten we ineens allebei volop samen met de Antillen. Ondertussen was Marijn al een tijdje aan het werk als uitvoerder voor aanleg van glasvezelkabels en was ook Sander klaar met school en reed hij rondjes met zijn heftruck bij een bedrijf in Geldrop. Ze waren ineens een stuk zelfstandiger geworden. Ze wisten inmiddels ook van onze plannen en vonden het leuk, maar wilden zeker niet mee. Weer een probleem minder.

En toen kreeg Nicolette uit haar netwerk de gouden tip voor een leuke functie op Bonaire! Dan wordt het niet meer Durven maar DOEN