Balans opmaken

We hadden voor vertrek natuurlijk best wel wat verwachtingen over hoe ons leven er op Bonaire er uit zou gaan zien: sommige waren realistisch en sommige vielen onder de categorie dromen. En veel waren er ook van de categorie “we laten het wel op ons af komen”.  Maar wat waren dan onze verwachtingen?

Hoewel we allebei een baan hadden toe we vertrokken, had alleen Nicolette ook daadwerkelijk een baan op Bonaire. Ik bleef tot 1 april voor Rijkswaterstaat werken maar zou dus tijd zat hebben om een baan te vinden op Bonaire. Dat viel dus tegen! Er is toch wel wat koudwater vrees bij werkgevers om iemand die net op Bonaire is in vaste dienst te nemen. De vrees voor weer een gelukszoeker of een betweterige Makamba zit er toch wel in. Als ZZP’er had gekund, maar dan had ik wel een verblijfsvergunning nodig. Uiteindelijk is het goed gekomen en werk ik sinds 1 juli bij de Rijksdienst Caribisch Nederland. Omdat mijn contract bij RWS ook nog met twee maanden werd verlengd heb ik ook niet zonder werk gezeten. Verwachting is dus toch uitgekomen.

Een andere verwachting was dat de administratieve processen stroperig zouden verlopen. Het zal wel eventjes duren voordat we officieel staan ingeschreven op Bonaire en alles geregeld hebben. Goed voorbereid zijn we naar de IND gegaan en met de mededeling dat het drie tot zes maanden kan duren weer naar huis gegaan. Maar tot onze verbazing hadden we inderdaad na drie maanden de verblijfsvergunning. Waar we geen rekening mee hadden gehouden was dat we ons met deze verblijfsvergunning moesten inschrijven bij Bevolkingszaken van het Openbaar Lichaam (zo heet hier de gemeente). Wachttijd voor een afspraak: drie maanden!!! Dus uiteindelijk op 25 juni hadden we het hele proces afgerond. Verwachting dat het administratieve stroperig was na een veelbelovende start, toch uitgekomen.

Bonaire is maar een klein eiland met korte reisafstanden. Hadden we in Nederland reistijden van meer dan 1,5u enkele reis, was hier (bijna) alles binnen 10 minuten te bereiken. Iedereen neemt ook een ruime lunchpauze. Dus we hadden de verwachting dat we heel vaak tussen de middag thuis samen zouden eten en dan ’s avonds alle tijd hadden voor leuke dingen. Om kort te zijn: die verwachting is niet uitgekomen. Wel dat van de korte reistijden, maar niet van het samen lunchen. Nicolette had toch weer een baan gevonden die veel van haar tijd kostte en de lunch werd ook vaak gebruikt voor werkafspraken. Het is er bijna nooit van gekomen.

Wat wel uitkwam was het ’s avonds tijd hebben voor leuke dingen. Zeker in de eerste maanden zijn we regelmatig na werktijd met een koelbox en een handdoek nog even naar het strand gegaan en nog even gezwommen, naar de zonsondergang gekeken en genoten van vakantiegevoel op een namiddag. Na de verhuizing in maart naar ons tweede huis, werd dat minder. Het strand was immers wel 10 minuten rijden! Wat we toen wel deden was na het werk afspreken om samen wat te drinken. Dat we daarna geen zin hadden om nog te koken en dus regelmatig bij een van de vele restaurantjes eindigden zal geen verrassing zijn. Verwachting dus uitgekomen.

Met het achterlaten van Nederland, hebben we natuurlijk ook veel mensen achtergelaten: in de eerste plaats onze beide jongens, maar ook familie en vrienden. Die zouden we natuurlijk gaan missen was de verwachting. En ja, die verwachting is ook uitgekomen. Gelukkig is met Facetime, Whatsapp en ouderwets bellen het contact zoveel makkelijker als toen ik destijds naar Singapore ging en bellen een kapitaal kostte. Maar het blijft behelpen, een virtuele knuffel haalt het niet bij een echte. Een spontaan avondje met vrienden is heel wat anders dan afspreken om zondagochtend met elkaar te facetimen. Gelukkig hebben we al verschillende bezoekjes gehad, ook van onze jongens. Sander is zelfs al voor de tweede keer op bezoek geweest. En allebei willen ze graag nog een keer komen, misschien dat het zwembad in het volgende huis daar ook iets mee te maken heeft. En in het eerste kwartaal van 2025 staan al verschillende bezoeken gepland waar we naar uitkijken. Dat is fijn, maar we missen jullie wel degelijk.

We wisten ook wel dat we nieuwe vrienden moesten maken op Bonaire. Dat was typisch een verwachting in de categorie “we laten het wel op ons afkomen”. Dat kun je toch niet forceren. En dan is er het toeval. Zoals een oud collega van Sint Maarten die op nu ook op Bonaire woont, of een oud collega van Nicolette die een jaar voor ons naar Bonaire is geëmigreerd, nieuwe buren in het eerste huis die ook net op Bonaire zijn aangekomen en later ook collega’s worden, of een vrijwilligersactie met leuke mensen die ook van duiken houden. Op Nicolette d’r verjaardag hadden we dan ook een leuke groep mensen om ons heen verzameld waar we mee kunnen lachen, leuke dingen doen, elkaar helpen en elkaar steunen waar nodig. Maar we missen jullie in Nederland nog steeds hoor ;-)

En dan al die leuke dingen die we zouden gaan doen op Bonaire: duiken, zwemmen, wandelen, boeken lezen, spelletjes spelen, reizen in de regio. Dat is toch wel vooral een droom gebleven. Natuurlijk doen we die dingen allemaal wel, maar niet zoveel als we hadden gedroomd. We hebben bijvoorbeeld onze eerste duik op Bonaire pas op 28 april gemaakt, en nu pas 12 duiken gemaakt. Je maakt er meer op een enkele duikvakantie. De fiets staat nog te vaak binnen en ook mijn geplande fotosafari’s zijn er nog niet echt van gekomen. Maar we zijn hier natuurlijk ook niet op vakantie. Door de week werken we allebei best hard, Nicolette een stuk meer dan ik, en in het weekend komen dan de gewone dingen aan de beurt: boodschappen doen, was doen, huis poetsen, opruimen etc. Wat ook niet helpt is dat we natuurlijk ook volgende week, of volgende maand wel kunnen duiken of fietsen of ... We zijn hier immers nog een tijdje (spoiler alert), het hoeft niet perse in een week gepropt te worden zoals in een vakantie. Het is ook heerlijk om een weekendje binnen te zitten, airco aan en een serie te bingewatchen. We wonen tenslotte hier!

Een laatste verwachting die ik nog wil noemen is hoe we dachten dat onze jongens het zouden doen na ons vertrek. Ze zouden ineens zelfstandig moeten leven, geen ouders die in de buurt waren voor een korte vraag, advies of hulp. Alles zelf moeten regelen en organiseren. Natuurlijk hadden we hulptroepen georganiseerd, waren we niet onbereikbaar en hadden we ze voorbereid. Maar hoe zou het gaan met ze vanaf 7 januari? Dat was eigenlijk de enige showstopper van ons hele avontuur: als het met hen niet goed zou gaan, dan … We waren natuurlijk niet gegaan als we er geen vertrouwen in hadden. Maar wat zijn we ongelofelijk trots op Marijn en Sander! Ze doen het echt super goed samen en zorgen ook goed voor elkaar. We hebben bij onze bezoeken aan Nederland in mei en augustus met eigen ogen kunnen zien hoe goed ze het doen. Het geeft ons de rust om te kunnen genieten van ons leven op Bonaire.

Het zal dus geen verrassing zijn dat we voorlopig nog niet denken aan terugkeren naar Nederland. Natuurlijk zijn er ook genoeg dingen die niet vlekkeloos zijn verlopen; het tweede huis waar we van maart tot augustus zaten was geen geslaagde keus, ik heb verschillende problemen met mijn auto die moeilijk opgelost kunnen worden, op werk lopen we ook regelmatig tegen obstakels, je kunt niet alles op het eiland krijgen, alles is een stuk duurder dan in Nederland en dingen regelen kost veel geduld. Maar als je dan op een zaterdagochtend bij het duiken dolfijnen of schildpadden of zelfs een doodnormale papegaaivis ziet, of gaat kajakken in de mangrove, of een paar flamingo's ziet staan, een visarend met een prooi zien wegvliegen, of met een cocktail naar de zonsondergang kijkt is dat allemaal weer vergeten en genieten we met volle teugen van ons nieuwe leven.

We blijven dus nog even!!!

En voor volgend jaar kijken we uit naar het bezoek wat gaat komen, onze verhuizing naar ons volgende huis waar we dan minstens een jaar blijven, de vakantie naar Colombia of Panama of Costa Rica of …

Via de gebruikelijk kanalen blijven we jullie op de hoogte houden

Liefs

Rob en Nicolette