De eerste weken

We zijn we nu drie weken op Bonaire, tijd voor een korte terugblik op die startperiode.
Vooraf werd nog al eens gekscherend de vraag gesteld of we ons al hadden opgegeven voor “Ik vertrek”? Maar daar was ons verhaal veel te saai voor, we hadden alles goed voorbereid, we gingen niet met twee linkerhanden voor een habbekrats een bouwval verbouwen tot een paleis, dachten ook niet dat we van de wind konden leven en we hadden zelfs een baan. Dus geen materiaal voor een tv aflevering.
Maar was dat ook wel zo? Trapten we niet in dezelfde valkuil waar andere deelnemers van dat programma ook in waren getrapt. Zij dachten ook goed voorbereid te zijn en te weten waren ze aan begonnen.

De eerste test of onze voorbereidingen goed waren, was op de eerste dinsdag. Bezoek aan de Immigratie en Naturalisatie Dienst of IND. Want ook al is Bonaire onderdeel van Nederland, we hebben wel een verblijfsvergunning of Sedula nodig voor Bonaire. We zijn immers echt geëmigreerd, compleet met uitschrijving uit het basisregister. Netjes vooraf een afspraak gemaakt, papieren verzameld meldden we ons keurig op tijd bij de balie. Kwartier later stonden we weer buiten! Maar met een stempel in ons paspoort dat de aanvraag is ingediend. Verwerkingstijd: 3 tot 6 maanden. Eerst test geslaagd!

Volgende test was een lokale bankrekening openen. Omdat de officiële munt hier de US$ is, betaal je met elke pinbetaling met je Nederlandse rekening provisie en een minder gunstige wisselkoers. Een lokale bankrekening is dus handig. Hier dan wel op goed geluk naar binnen en ook weer 15 minuten buiten. Maar ook nu weer met een procedure die succesvol is gestart. Tweede test ook geslaagd.

Derde test was inloggen op het netwerk van Rijkswaterstaat om te kijken of alles werkte. Ook dat lukte zonder problemen, meteen de eerste Teams vergadering heel nonchalant een zeer tropische achtergrond en veel jaloerse collega’s. Verbinding was prima, alles werkte. Tot woensdag … ineens verbinding uitgevallen. Via whatsapp nog gevraagd of collega’s in Nederland ook netwerkproblemen  hadden, maar die hadden nergens last van. Blijkt dat het hele eiland zonder stroom zat! Complete Black Out van een paar uur, ja dan doet de WiFi het ook niet meer. Dus meteen de vierde test er achteraan. Hoe flexibel gaan we om met dit soort problemen? Maar met een koud drankje op onze veranda en een boekje konden we prima de dag doorkomen. Mobiel netwerk deed het nog wel, dus via Facebook werden op de hoogte gehouden van de stroomstoring.  Alles gaat hier trouwens via Facebook, ook officiële mededelingen van de overheid. En na een uurtje of zes hadden we alweer stroom. Derde en vierde test ook geslaagd.

En ondertussen kwam ook ons geregelde leven goed op gang. Ik had via wat contacten geregeld dat ik drie dagen per week op het kantoor van Rijksdienst Caribisch Nederland mocht werken. RWS heeft namelijk geen kantoorruimte op Bonaire, dus zou ik elke dag thuis moeten werken. En dat was nou net de hele trigger van ons avontuur! Nicolette was intussen ook begonnen met haar nieuwe baan bij het Openbaar Lichaam. En met een werkritme betekent dat in het weekend dus boodschappen doen, de was doen en het huis poetsen. Gelukkig is dat allemaal een stuk minder werk dan in Nederland dus ruim voldoende tijd om ook in het weekend even lekker te ontspannen. Dus lekker snorkelen en schildpadden zien, op een strandje liggen, koffie/cocktail/biertje drinken met uitzicht op zee. Of een coolbox meenemen en op een verlaten strandje naar de zonsondergang kijken. En bijna achteloos weer een hele tros flamingo’s spotten.
We beginnen ons ook echt thuis te voelen, we kennen de weg op het eiland, verdwalen niet meer. Verbazen ons over de toeristen op het eiland. En we komen steeds vaker mensen tegen op straat die we al eerder hebben gezien en gesproken. En we hebben ook steeds meer door wanneer je waar moet zijn: zoals donderdagavond bij de Cuba Compagnie voor de salsa-avond. En we plannen nauwelijks meer (behalve werkgerelateerd), we bepalen in het moment wat we doen. Appen met vrienden waar ze zitten of we daar ook heengaan of omgekeerd. Of komen ze toevallig tegen (het blijft een klein dorp natuurlijk). Niets meer weken vooraf plannen, maar in het nu leven. Belangrijkste test is dus geslaagd. Nu dat gevoel vasthouden de komende jaren.

Was er dan helemaal geen “Ik vertrek” waardig moment? Helaas (of gelukkig) wel. We hebben natuurlijk wel een auto nodig op het eiland. En we hadden een mooie oude bekende gezien: BMW X5 uit 2005. Heerlijke auto om te rijden. Na door alle hoepeltjes van de bureaucratie te zijn gesprongen en de auto op onze naam gekregen, lekker op stap met de auto. Maar helaas, hij lijkt stroom weg te lekken en ik stond al twee keer met een lege accu toen ik naar mijn werk wilde gaan. Auto is dus weer terug naar garage om te kijken wat er aan de hand is. Maar je koopt hier een auto “as is”, garantie tot de deur. Dus dat verhaal krijgt nog een staartje. Maar niet alles kan dus perfect verlopen. Ook dat is een test die we moeten doorstaan.

Dus onze voorlopige conclusie is: The dream is alive!