Het vertrek

Zaterdag 6 januari 2024

Vanochtend om half zeven zou de wekker gaan zodat we genoeg tijd hadden om op ons gemak op te staan. Vandaag zou het na alle voorbereidingen eindelijk beginnen.

Natuurlijk waren al eerder wakker! Maar gek genoeg hadden we eigenlijk best goed geslapen. Waren we dan zulke koele kikkers dat zo’n enorme stap ons nauwelijks iets deed? Dat was ook de terugkerende vraag elke keer als we afscheid namen van familie, vrienden, buren of collega’s: “Vinden jullie het niet spannend?”. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik het goed kon verwoorden wat we echt voelden.
Natuurlijk is het spannend, maar niet op een angstige manier en bang voor het onbekende. We waren er al heel lang mee bezig, en sinds Nicolette was aangenomen bij het OLB ook concreet bezig met voorbereidingen, ook voor de achterblijvers. En helemaal tijdens ons bezoek aan Bonaire in september zijn veel dingen duidelijk geworden. Nicolette heeft al achter haar bureau gezeten, kennis gemaakt met het team, weet waar ze naar toe moet volgende week. We weten al waar we de komende maanden wonen, weten waar we boodschappen moeten doen, waar we kunnen uit eten. Alleen ik heb nog wat onduidelijkheid: ik moet nog even een baan zoeken voor na maart. Kleinigheidje, maar ik hou toch al niet van zekerheden. Of was dat nou juist omgekeerd, en was dat Nicolette en wilde ik juist altijd zekerheid.

Maar het voelt dus niet als spannend, maar meer als vlinders in je buik. Alsof je weer verliefd wordt en niet kunt wachten totdat je elkaar weer ziet. En we zijn verliefd geworden op Bonaire en het leven wat ons te wachten staat. Maar we gaan ook ontdekken hoe het is om daar te wonen, om om te gaan met de bureaucratie, om te gaan met leven in een kleine gemeenschap waar je je niet kunt verschuilen in de menigte. En net als in een relatie zullen we ons ook moeten aanpassen om het te laten werken en is het soms gewoon even niet zo leuk. Maar we hebben er alle vertrouwen in.

Goed, we waren dus goed op tijd wakker en konden op ons gemak ontbijten, laatste opladers inpakken, nog even een was in de wasmachine stoppen en dan om 8:00 vertrekken. Maar waar had ik nou mijn pasjes gelaten? Gisteren had ik ze nog, toen had ik de overbodige pasjes verwijderd. Ze kunnen niet ver weg zijn, maar waar? Stressniveau schoot omhoog in Eindhoven! Gelukkig gevonden en dus met 10 minuten vertraging op pad naar Schiphol.
Marijn en Sander hebben ons gebracht in twee auto’s (toch iets te veel bagage om in een auto met vier personen te gaan) dus het was fijn dat Sander in oktober zijn rijbewijs had gehaald. En op een zaterdagochtend is het rustig op de weg dus konden we goed doorrijden. Genoeg tijd om ook nog met Marijn even een koffietje onderweg te drinken. En keurig op tijd op Schiphol werden we al enthousiast begroet door Bas en Hetty die ons op Schiphol kwamen uitzwaaien, voordeel van om de hoek wonen.

En toen kwam het moment van het laatste afscheid nemen, en ook het moeilijkste afscheid. Sorry Hetty, maar ik bedoel natuurlijk afscheid van Marijn en Sander. Na 22 en 20 jaar zijn ze op zich zelf aangewezen, moeten ze zelf voor alles zorgen, kunnen ze niet meer zo makkelijk terugvallen op ons. En kan ik ze niet meer plagen, voor de gek houden, of ’s avonds als ik ga slapen nog even welterusten zeggen. En met de moderne  communicatie kunnen we natuurlijk nog steeds heel dichtbij zijn, maar ik zal het gevloek van Sander missen als er bij GTA of Fortnight een teammate weer eens iets stoms doet. Maar ook het samen met Sander ‘s avonds eten als Nic en Marijn er weer een keer niet waren en dan heerlijk allebei koptelefoon op en op onze eigen iPad naar een filmpje kijken. Of naar Marijn z’n kamer rennen als Feyenoord weer eens had gewonnen. We hebben er alle vertrouwen in dat ze het gaan redden, maar we gaan het niet van dichtbij meemaken. En dat besef kwam ineens keihard binnen bij mij. Gelukkig hebben we ook een heel goed netwerk voor ze achter gelaten waar ze voor praktische zaken terecht kunnen, maar ook voor een luisterend oor.

Nadat we een paar spullen uit de koffers hadden gehaald (toch te zwaar) en in de handbagage hadden gestopt, bij de security een vrij scherpe schaar moesten inleveren (die dus bij de spullen zat die we van koffer naar handbagage hadden verhuisd), paspoort hadden laten liggen bij het shoppen en weer opgehaald bij Lost and Found, zijn we neergeploft in de Crown Lounge. We hebben heerlijk relaxed gewacht tot het tijd was om naar de gate te gaan. Precies op tijd zijn we van de gate vertrokken. Op weg naar ons avontuur …
Wordt vervolgd …